The exhibition ‘The Three Motions of Loom’ opened Sunday, December 15 at the Antwerp Art Pavilion (next to the MAS Museum) in Antwerp. It’s running until February 16 2020.
Jeroen Olyslaegers read from his novel-in-progress ‘Wildevrouw’, which was the starting point for the project. Publisher Demian presented a limited edition.
Zaaltekst (in Dutch)
??? ????? ??????? ?? ????
??????????? ?????????, ??? ??? ??? ???? ??, ?????
Een donderpreek. Zo herinner ik mij Jeroen Olyslaegers’ voordracht van de eerste fragmenten uit zijn Wildevrouw manuscript, in mei 2018. Het publiek was doodstil terwijl de protagonist van zijn geloof viel, en de schrijver ons transporteerde naar de straten van het 16e-eeuwse Antwerpen.
Mijn werk beweegt zich als een schietspoel tussen het diepe verleden en wat nog kan komen. Ik verbind prehistorische stenen werktuigen met mijn computermuis, en denk na over mogelijke toekomsten, over de wereld na de mens, over technologie en over onze gecompliceerde relatie met natuur. Jeroen’s tekst is een draad naar een periode, nog maar zo kort geleden, waarover mijn kennis oppervlakkig was. Ik wilde een tijd lang in de 16e eeuw zijn.
Ik week niet alleen af van mijn gewoonlijke route door de tijd, maar ook van mijn gebruikelijke media: de onstoffelijke digitale wereld van animaties en tijdelijke in situ installaties. Er moesten wandkleden worden geweven; het kon niet anders.
Het vroegste geautomatiseerde proces gebruikte de jacquard weefmachine, die werd aangestuurd door geperforeerde kaarten op rollen. Ponskaarten waren de eerste computerprogramma’s.
In de 16e eeuw waren de zuidelijke Nederlanden het epicentrum van de wandkleden-industrie. Brusselse en Oudenaardse wandkleden hingen in elk zichzelf respecterend kasteel of stadhuis in Europa. Een wandkleed is decor, het isoleert, dempt geluid, en is eenvoudig te transporteren.
Meer dan een jaar lang zag ik bijna alleen maar 16e-eeuwse kunst uit deze regio. Ik legde virtuele verzamelingen aan. De beeldcultuur van de 16e eeuw is niet te vangen: ze begint met het einde van de Middeleeuwen, met de Vlaamse Primitieven en hun rokken en gordijnen, plooiend als plaatijzer. De Renaissance trekt, samen met het mathematisch perspectief, vanuit Italië naar het Noorden. De eeuw eindigt met de barok: lendendoeken wentelen in windkracht 10, een storm die de moderniteit met zich meedraagt.
Als we naar 16e-eeuws beeld kijken, kijken we 450 jaar terug in de tijd. Het is onmogelijk om de rijkdom van betekenis en wereldbeelden uit die uiteenlopende kunstproductie te ontrafelen. Ik vroeg me af of ik kon voorspellen hoe actuele kunst – mijn werk, nu – 450 jaar verder in de toekomst zal worden gelezen. Daarom zijn niet alleen Jeroen’s woorden verweven met de wandkleden, maar werden ook temperatuur- en CO2 grafieken en de verwachte zeespiegel-stijging erin verwerkt, samen met visuele verwijzingen naar digitale beeldtaal, elementen uit historische wandkleden, en portretten van betrokkenen bij het project. Zo heeft de toekomstige toeschouwer genoeg stof tot interpretatie.
The Gazet van Antwerpen published a piece on the project, read it below:
